Gdynia. "Ale Wiocha! - czyli proste piosenki o wiejskiej miłości". Spektakl Teatru Komedii Valldal

Zanim Teatr Komedii Valldal zaprosił w minioną sobotę do Centrum Kultury w Gdyni na premierę "Ale Wiocha!", młodzi artyści na polakpotrafi.pl zbierali na brakujące im "sianko", czyli jakieś 4 tysiące PLN, potrzebne, by ukończyć produkcję. Sianka uzbierano nie tylko na premierę, ale i na scenografię - zasłano nim podłogę, a na scenie zbudowano ścianę wiejskiej chaty, na której tle wystawiono coś w rodzaju śpiewogry - inscenizowane kolejne ludowe piosenki, przeplatane opowieściami i gagami. Spot odniósł zatem zamierzony skutek. Trudno by go jednak było uznać za zapowiadający spektakl trailer - bo przedstawienie nie jest aż tak proste i zabawne zarazem, jak się można było na podstawie tego króciutkiego klipu spodziewać.

Rzecz w tym, że Tomasz Valldal Czarnecki (który też reżyseruje), do spółki z Markiem Sadowskim, ułożyli scenariusz mający połączyć zabawę z edukacją. Idea słuszna, a po poprzedniej premierze Teatru Valldal, "Małej syrence", powiedzieć można, że w ogóle przyświecająca ostatnim produkcjom Czarneckiego. W "Małej syrence" jednak jakoś to zgrabniej, lżej zostało połączone.

W "Ale Wiocha!" element edukacyjny wnosi grana przez Grzegorza Wolfa postać Stracha na Wróble. Strach, szczerze mówiąc, trochę przynudza, opowiadając nam, jak się zmieniają wiejskie obyczaje w kolejne pory roku. Autorzy scenariusza sami chyba czuli, że to spektaklu nie rozrusza, więc dopisali do tej postaci jeszcze walkę postu z karnawałem: Strach na Wróble domaga się stale powagi i chrześcijańskiego ducha, a inni uczestnicy tej śpiewogry wnoszą pogańskie rozbrykanie.

Na szczęście wnoszą go z takim niekiedy humorem, że równoważy to nadmiar edukacyjnej powagi. Wyróżnić by trzeba zwłaszcza bardzo dobry wokalnie kobiecy kwartet: Oksanę Terefenko, Olę Konior, Agnieszkę Brenzak i Justynę Jeleń. Kwartet ten potrafi być i humorystyczny, i liryczny.