Trójmiejskie premiery filmowe. Dziewięć filmów, dziewięć gustów [Dziewczyna z szafy, Idealne matki]

ŚWIAT W PŁOMIENIACH

"Po długim przechodzeniu na emeryturę Bruce'a Willisa, dyżurnego obrońcy świata i pobliskich galaktyk, świat może odetchnąć z ulgą - jest następca! To Channing Tatum - skrzyżowanie Brada Pitta z Mattem Damonem i do tego kilkadziesiąt centymetrów więcej. White House Down, czyli po polsku ›Świat w płomieniach‹ - nieustające pozdrowienia dla polskich translatorów - to ›Szklana pułapka 6‹, na szczęście bliższa pierwszej tetralogii niż ostatniej, bardzo słabej części. Całość poskładał Roland Emmerich, specjalista od katastrof z happy endem (›Dzień niepodległości‹, ‹2012‹ czy ›Godzilla‹). Jamie Foxx jako prezydent USA bardziej przypomina Django niż Obamę, inna sprawa, że jest i tak oczywiście uroczy". (P.W.)

"Infantylizacja nie musi obciążać poziomu świadomości widzów, dla których filmy dozwolone są do... lat 15. Dzieci łatwo dają się nabierać na naiwne sztuczki. Ale schlebianie jakiejś części publiczności przez artystów z kamerą to jednak w sztuce grzech najcięższy i niekoniecznie popełniany tylko w wysoko budżetowych produktach sci-fi. Podlizywanie się jakiejś frakcji w dziełach o aspiracajch kina politycznego budzi co najmniej żenadę. Lecz dotyczy to też filmów o żelaznym wilku czy o herosie ze stali". (H.T.)

PRZED PÓŁNOCĄ

"Kto się czubi, ten się lubi. Para małżonków w filmie ›Przed północą‹ czubi się przez dwie godziny. Czubią się bez wytchnienia. Przy tym dwie godziny projekcji mijają jak z bicza trzasł. Film Richarda Linklatera to popis niewiarygodnego gadulstwa, ale popis! Najpierw słuchamy małżonków przez 10 minut en face, gdy jadą autem, potem przez 15 minut, gdy przy stole konsumują kolację z przyjaciółm (najlepszy kwadrans filmu), potem, gdy bodaj przez 30 minut odbywają spacer, wreszcie ze 30 minut wadzą się w hotelu (a już legli na łóżku!), natomiast przed północą w hotelowej kawiarence pod gołym niebem. W tym wyliczeniu jakiegoś kwadransa mi tu brakuje.
Ale czasu na słuchanie ich banalnych rozmówek nie żałuję". (H.T.)

DZIEWCZYNA Z SZAFY

"Niewielu uczestników naszej Tabeli 9 x 9 pofatygowało się obejrzeć ›Dziewczynę z szafy‹, debiut Bodo Koxa przecież oryginalny. Czy oryginalność Koxa potwierdzi się w jego filmie następnym, czas pokaże. Podobno kolejne scenariusze składane przez twórcę nie znajdują aprobaty decydentów, tymczasem filmy bez wyrazu realizowane są ciurkiem. Wieczny problem konfliktu wyobraźni filmowca (którego konspekt oceniają gremia wybitnych interpretatorów) ze znawcami X Muzy. Twórca biorąc się za realizację projektu ryzykuje. Z kolei gremia przyznające artystom dotacje finansowe oczywiście stają przed ryzykiem pomyłki. Błędne koło.
Krytyk nie ryzykuje niczego, ale powinien formułować opinie". (H.T.)