Najnowszy „zastrzyk na cukrzycę” odchudza lepiej niż Ozempic. Ten lek jest tańszy niż wiele nowoczesnych środków

Nowoczesne leki na cukrzycę w zastrzykach wykonywanych tylko raz w tygodniu należą ostatnio najbardziej poszukiwanych farmaceutyków. Powodem popularności leków takich, jak Ozempic czy Wegovy, jest ich działanie obniżającego masę ciała. Są one wykupowane przez osoby stosujące je poza wskazaniami na otyłość i nadwagę.

W Polsce dostępne są starsze leki tego typu, takie jak liraglutyd (Saxenda) i dulaglutyd (Trulicity). Niedawno dopuszczono też nowsze leki z udoskonalonymi substancjami czynnymi. To semaglutyd w leku Ozempic (sierpień 2022 r.) oraz Wegovy (wrzesień 2023 r.), przy czym tylko Wegovy jest dopuszczony do stosowania w przypadku znacznej otyłości.

Zobacz też: Zastrzyki na cukrzycę i odchudzanie to nie wszystko, z tym rozwiązaniem działają lepiej

Ostatnim dopuszczonym produktem jest Mounjaro firmy Eli Lily zawierający tirzepatyd, co w UE miało miejsce 15 września 2022 r. Jest przeznaczony do stosowania jako środek do poprawy kontroli poziomu glukozy we krwi u osób dorosłych z cukrzycą t. 2, czyli na odchudzanie stosowany jest poza wskazaniami, off-label.

Mounjaro wpływa na regulację stężenia glukozy we krwi i może być stosowany jako monoterapia, jak również w skojarzeniu z innymi lekami przeciwcukrzycowymi.

Choć w sieci pojawiały się oferty sprzedaży tego leku pochodzącego z niewiadomych źródeł, produkt ten jeszcze długo nie był dostępny w Polsce.

Lek Mounjaro z tirzepatydem trafił do polskich aptek na początku 2024 r. Jego dostępność można sprawdzić w portalu gdziepolek.pl, który pokazuje dostępność dawek 2,5, 5, 7,5 oraz 10 mg leku. Cena wynosi 260-299 zł za fiolkę, przy czym podaje się ją raz w tygodniu.

Lek na cukrzycę Mounjaro ma zachęcająco niską cenę w porównaniu z podobnymi lekami. Pierwotnie podawano przy tym, że będzie kosztował 300-400 zł. Tymczasem Ozempic w opakowaniu za jednym wstrzykiwaczem kosztuje w aptece ok. 400 zł, podobnie jak Saxenda (za Trulicity trzeba zapłacić o połowę mniej). Natomiast Wegovy to już koszt 1100-1700 zł za jedną strzykawkę w zależności od stężenia leku. A na miesiąc trzeba zużyć 5 dawek.

Jesteśmy na Google News. Dołącz do nas i śledź Stronę Zdrowia codziennie. Obserwuj StronaZdrowia.pl!

Niestety, nowy lek na cukrzycę nie jest refundowany, co oznacza, że pacjenci muszą zapłacić za niego pełną cenę. Inaczej jest np. w przypadku produktu Ozempic i Trulicity.

Sprawdź: Sfałszowane leki. Nie kupuj na „czarnym rynku”

Lek Mounjaro ma działanie obniżające glikemię (poziom glukozy we krwi), a oprócz tego powoduje szybsze pojawienie się uczucia sytości podczas jedzenia. Co więcej, zawarty w nim tirzepatyd przedłuża jej odczuwanie w czasie, co potencjalnie wspiera utratę masy ciała.

Uczestnicy przyjmujący Mounjaro stracili średnio 15 proc. masy ciała w ciągu 72 tygodni leczenia, co odpowiadało średnio 14,8 kg. U osób otyłych uzyskano wyniki sięgające 20 procent, podczas gdy placebo powodowało redukcję wagi rzędu 3 procent.

Naukowcy potwierdzili ponadto, że dodanie leku Mounjaro do terapii insuliną bazową pomaga nie tylko wyrównać poziomy glukozy we krwi, ale też uzyskać większą utratę kilogramów, a przy tym w mniejszym stopniu sprzyja hipoglikemii u osób z niekontrolowaną cukrzycą typu 2.

Sprawdź też: Insulina w mleku od krowy. Nadchodzi przełom w produkcji leku

W tym typie choroby, który diagnozuje się u 96 proc. wszystkich diabetyków na świecie, organizm traci możliwość wykorzystania własnej insuliny do regulacji stężenia glukozy we krwi. Dochodzi wtedy do gwałtownych skoków jej poziomu, co potencjalnie prowadzi do poważnych powikłań zdrowotnych, takich jak rozwój chorób serca, uszkodzenie nerek, nerwów, ubytki wzroku i słuchu. Miarą tych skoków jest wskaźnik zwany hemoglobiną glikowaną (HbA1c), który stanowi formę hemoglobiny uszkodzoną przez reakcję z cukrem.

Lek Mounjaro to bardziej nowoczesny lek niż Ozempic. To aktualnie jedyny produkt farmaceutyczny, który jest jednocześnie agonistą receptora glukozozależnego peptydu insulinotropowego (GIP), jak i glukagonopodobnego peptydu-1 (GLP-1). Podobne leki, takie jak Ozempic i Wegovy, są jedynie agonistami receptora GLP-1. To, że zapewnia lepsze efekty utraty wagi i kontroli glikemii wykazano w badaniach.

Czytaj: Czy berberyna to „naturalny Ozempic”? Naukowcy ostrzegają

Zarówno GIP, jak i GLP-1, to podstawowe hormony inkretynowe wydzielane w jelicie przy jedzeniu produktów zawierających cukry lub inne składniki stymulujące do wydzielania insuliny przez trzustkę. Mounjaro naśladuje działanie tych dwóch hormonów, pobudzając do pracy trzustkę i hamując produkcję cukrów w wątrobie. Zwiększa także wrażliwość komórek ciała na insulinę, co łącznie prowadzi do większej stabilizacji glikemii, czyli stężenia glukozy we krwi.

Mounjaro powoduje utratę większej liczby kilogramów niż Ozempic, ma też większą skuteczność u osób z nadwagą i otyłych w okresie 1 roku, jednak lepsze efekty są widoczne już po 3-6 miesiącach.

• Według producenta Mounjaro stosujący go uczestnicy stracili 6-12 kg kg w ciągu 12 tygodni i średnio 26,67 proc. masy ciała przez 84 tygodnie.
• Natomiast próby przeprowadzone przez producenta Ozempiku wykazały utratę 4,2-6,3 kg w ciągu 40 tygodni oraz ok. 15 proc. wagi w 68 tygodni.

Działanie tirzepatydu (raz w tygodniu) porównano też m.in. z efektami stosowania insuliny lispro (szybkodziałająca forma tego leku, stosowana trzy razy dziennie przy posiłkach) u pacjentów z nieodpowiednio leczoną cukrzycą t. 2 za pomocą insuliny bazowej. Jest to wolnodziałający typ insuliny, który diabetycy mogą przyjmować między posiłkami, by kontrolować poziom cukru we krwi.

U chorych przyjmujących Mounjaro stwierdzono obniżenie poziomu hemoglobiny glikowanej we krwi (HbA1c) w porównaniu do tych stosujących insulinę lispro, mniejszą liczbę epizodów niedocukrzenia, a także sporą utratę masy ciała, podczas gdy terapia insuliną zwykle powoduje przybieranie na wadze. Uczestnicy stracili średnio 9 kg w ciągu 52 miesięcy, natomiast przyjmujący insulinę lispro – przytyli ok. 3,2 kg.

Tak samo, jak inne leki tego typu, również Mounjaro wywołuje działania niepożądane, do których należą nudności, wymioty, biegunka i spowolnienie pracy jelita grubego, jak również ryzyko rozwoju stanu zapalnego trzustki. W badaniach efekty uboczne były przyczyną przerwania leczenia przez ok. 5 proc. uczestników.

Były także obawy o zdrowie psychiczne i życie pacjentów, którzy po nowoczesnych lekach na cukrzycę miewają myśli samobójcze, jednak nie zostały potwierdzone w przeglądzie ich bezpieczeństwa.

Lekarze ostrzegają, że istnieją także poważne przeciwwskazania do przyjmowania leku Mounjaro, a najważniejszym jest ryzyko rozwoju raka rdzeniastego tarczycy, związane z rodzinną historią tej dość rzadkiej choroby. Podobnie z zagrożeniem chorobami takimi, jak mnoga gruczolakowatość wewnątrzwydzielnicza typu 2, a ponadto zapaleniem trzustki. Wszystkie te kwestie musi rozważyć lekarz w przypadku konkretnego pacjenta.